Πίκρα...

Καμία σχέση με τα γήινα, καθημερινά προβλήματα, που σε κάθε περίπτωση, όταν αναπνέεις και
έχεις και μάγκες δίπλα σου, τα αντιμετωπίζεις...

Ο τίτλος αφορά απώλειες «έτσι ξαφνικά», αφού μέσα στο μήνα χάσαμε δύο καλούς Φίλους,
εξαιρετικά μέλη της κοινωνίας μας.
Όσοι συντονισμένοι γνώριζαν καλά -ή τουλάχιστον θα έπρεπε- τον Γιάννη Ανδρικόπουλο, που
«εγκατέλειψε» στα 61 του χρόνια προδομένος από την καρδιά του. Την καταπόνησε, του την
ξέσκισαν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και οι γιάπηδες-δολοφόνοι που βρομίζουν τη χώρα.
Ήταν πολύ περήφανος, πολύ αρσενικό ο Γιάννης Ανδρικόπουλος ώστε να δέχεται προσβολές από
ψευτογιαπάκια, και έφυγε όρθιος, πολεμώντας.
Αν αναφερθούμε στην αγωνιστική του πορεία, απλώς θα επισκιάσουμε την ποιότητά του ως
οικογενειάρχη, ως Φίλου, ως επαγγελματία. Δεν ήταν απλώς καλός άνθρωπος, δεν περιοριζόταν
στην έμφυτη ευγένεια η επικοινωνία μαζί του. Ενδιαφερόταν πραγματικά και σε βάθος για τους
γύρω του, είχε έννοια για τους ανθρώπους του, δεν αντιμετώπιζε τίποτα επιδερμικά. Το «δε
βαριέσαι» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του, όπως δεν ήξερε τι σημαίνει εμπάθεια, και άλλα, που
βγάζουν κακία ακόμα και για όποιους δοκίμασαν να τον πειράξουν και να τον πονέσουν.
¶ρχοντας πίσω από το τιμόνι, με άπαιχτα πατήματα που μόνο με της Γιωργάρας, του Γάκη και
του Πάνου Χατζητσοπάνη μπορείς να συγκρίνεις, άρχοντας, και δε θα βρεις όμοιό του στο
σπίτι, στη δουλειά, ακόμα και στον ταπεινό καφέ, όταν τον μοιραζόταν επιλέγοντας
προσεκτικά τους Φίλους του. Θα τον θυμόμαστε με πολύ μεγάλο σεβασμό και, βέβαια, πριν και
περισσότερο από όλους, θα τον τιμούν τα καταπληκτικά παιδιά του!

Τι να γράψεις για τον Δημήτρη Μαλεβίτη, τον «μπαρμπα-Μήτσο», όπως τον αποκαλεί η καλή του
φίλη, η δική μας Ελένη Ξενάκη; Έφυγε άδικα, έφυγε νωρίς.
Εκνευριστικά σχολαστικός σε σχέση με τους κανόνες ασφαλείας, εκείνο το πρωί της Τρίτης 6
Νοεμβρίου ίππευσε την αγαπημένη του GS ανοχύρωτος. Αυτός ο λάτρης της ζωής, ένας πρέσβης
του καλώς εννοούμενου lifestyle, μετακινήθηκε χωρίς κράνος, και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Λάτρευε τα σπορ που συνδέονται με την οδήγηση, αλλά με ένα δικό του τρόπο, που δεν είχε να
κάνει με την υπερβολή. Ο Δημήτρης ό,τι είχε να αποδείξει το έκανε με τη συμπεριφορά του
στη Σοφία του, στην Αγγελική του και, βέβαια, σε αυτόν τον άπαιχτο τύπο, τον Ιωάννη, το
πιστό του αντίγραφο. ¶ψογη ήταν διαχρονικά η συμπεριφορά του σε συγγενείς και φίλους, και
η μόνη περίπτωση να τον δεις να ξεφεύγει είχε να κάνει με το παιχνίδι του: τη μουσική στα
επίγεια και το φουσκωτό του στη θάλασσα.
Με τη μουσική η σχέση του ξεπέρασε το υπόγειο ιδιωτικό μπαράκι και εξελίχθηκε σε εργασία.
Εκεί, στο All Classic στην πλατεία Βριλησσίων, τον έβρισκες προβληματισμένο για το
επιχειρηματικό κομμάτι, αλλά πάντα φωτεινό και χαμογελαστό να παίζει το ρόλο του
οικοδεσπότη που ξέρει να κρύβει, να σβήνει σκοτούρες και προβλήματα. Οδηγούσε γρήγορα το
προσεγμένο Defender, το «500» της Σοφίας και σβέλτα τη μοτό του, αλλά δεν ήταν ποτέ το
«τρελό αγόρι» που χρησιμοποιούσε τα μέσα του ώστε να ανεβάσει αδρεναλίνη. Είπαμε, αυτό το
έκανε με ένα δικό του, σπάνιο και ξεχωριστό τρόπο. ¶λλωστε, αυτή η συμπεριφορά του, ο
σπάνιος χαρακτήρας του, τον έκαναν πολυαγαπημένο. Ο Δημήτρης Μαλεβίτης είχε μόνο Φίλους,
που θα τον θυμούνται και θα τον τιμούν για πάντα.

Τι άλλο; Η δουλειά; Υπομονή μέχρι τη Γενική Συνέλευση της εταιρείας στα μέσα Δεκεμβρίου,
όπου έχει προγραμματιστεί αύξηση κεφαλαίου και αλλαγή ΔΣ των Τεχνικών Εκδόσεων.
Αισιοδοξούμε; Είπαμε, όσο ζεις ελπίζεις, και μακάρι το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας να
μην αποδειχθεί μεγάλης συλλεκτικής αξίας. Καλό Μήνα._ Στράτης Χατζηπαναγιώτου